Je luie collega’s als kans om je goed te voelen

Ze is ontevreden over  haar collega’s.  Ze zijn anders dan de mensen op haar vorige werk. Daar kon ze sparren over wat er gebeurde en wat er anders  kon, waren ze er voor elkaar en sprongen ze bij waar dat nodig was.

Nu is dat anders: ze heeft het gevoel de kar te moeten trekken terwijl de anderen toekijken, geen verantwoordelijkheid nemen. Ze heeft het al een paar keer voorzichtig genoemd in een overleg , maar er verandert niets.  Ze is teleurgesteld, niet alleen voor zichzelf , maar ook voor de mensen die dagelijks komen om goede zorg te ontvangen.

Ik zei haar: als een teleurgesteld iemand iets aan mij vraagt hoor ik bijna letterlijk de zucht van mijn moeder vroeger en de “ik doe het zelf wel”. Het klinkt als een vraag , maar er is niet zoveel ruimte om “nee” te zeggen.  Tenminste niet als je je niet schuldig  wilt voelen. Ze herkende het en ook dat haar manier van vragen niet zoveel ruimte biedt.

Er is een andere manier. Eerst maar eens een paar andere vragen. Een beetje op afstand kijken naar de situatie en naar jezelf.

Waarom  doen de collega’s  niet wat jij vindt dat ze zouden moeten doen?

Dat kun je invullen en er je eigen verhaal van maken. Dat kun je niet alleen, dat is wat we allemaal  continu onbewust doen. En of je nou wilt of niet , je gaat dat verhaal bevestigen voor jezelf: oh, hij ziet het alweer niet, daar staat hij ook maar te lachen met iemand in plaats van op te ruimen, … De focus ligt bij de ander én bij wat er niet goed gaat.

Hoe heb je contact gemaakt?                                                                                                                         Vanuit een “nu moet ik het alweer vragen, dat zou toch vanzelf moeten gaan” Of vanuit bijvoorbeeld “hé , wat fijn dat ik je nu net zie, wil je ….even doen?

Wat maakt dat je steeds harder gaat werken, het zelf wel doet en het gevoel hebt dat je trekt aan een dood paard? Wat zou er gebeuren als je dat niet (meer) zou doen?  Als je niet meer zo hard iets doet, maar alleen verantwoordelijk bent voor jezelf?                                                                                     Te beginnen bij voor verantwoordelijkheid nemen hoe je je voelt. Hoe voel je je als die collega die blij en geïnspireerd haar werk doet, in contact met en met oog voor anderen.  Die haar verwachtingen naar de ander helder en vriendelijk uit.

Wat je tegenhoudt om je zo te ook daadwerkelijk te voelen is je verhaal over wat er allemaal mis is en niet goed gaat. Bij en door de anderen.  Dat het pas goed is als het gaat zoals jij het wilt. Dat verhaal kun je onderzoeken. Tune in op de vriendelijke, geïnspireerde, tevreden collega in jezelf en kijk dan rond. Waar zie je bewijzen voor het tegendeel van je oorspronkelijke verhaal?

Hij vroeg me om advies

Ze had de koffie al klaar toen ik wat later binnenkwam

Hij had heel veel plezier met iemand die bij mij altijd heel serieus is

Enzovoor enzovoort

Zo klein kan het zijn. Met als vanzelfsprekend gevolg dat je wereld, dat wat je ziet, verandert en  dat alle kleine veranderingen in gedachten, gevoel en handelen  grote gevolgen hebben