Een nare vrouw!

Ik keek een documentaire over het leven van de schrijfster Renate Rubinstein.

Een beeld van/over haar door de verhalen van mensen die haar kenden. 

Sinds ik weet dat je alleen maar ziet wat je gelooft, kijk ik anders naar dit soort uitzendingen.

 Ik vraag me dan af: wat zegt het eigenlijk over haar, over Renate? In ieder geval dat ze veel heftige emoties en oordelen opriep. “Irritant, een nare vrouw, een narcistische persoonlijkheid. Onhebbelijk, schandalig, jámmer dat ze geen zelfmoord heeft gepleegd”. Het leek er op dat de mensen met die krachtige meningen geloofden dat zij, Renate, de oorzaak was van hun afkeer, woede of van anderen juist van hun bewondering.

Wat vinden mensen van mij en hoe hoort het eigenlijk? 

Twee vragen die ik lange tijd onbewust veel waarde heb gegeven. Mijn gedachten en overtuigingen daarover vormend door een blik, een toon, een opmerking van een ander. De ander leidend voor mijn gedachten en emoties en gedrag.

Inmiddels heb ik gelukkig betere vragen: Hoe wil ik me voelen? Welke gedachten en handelingen dragen daar aan bij? Wat vind ik van mezelf? Wat geloof ik over andere mensen en wat zegt dat over mij? Wat is míjn normaal en geef ik mezelf toestemming om dat te leven, elke dag?

Andere focus, andere antwoorden, ander gevoel, ander leven!