Hij loog tegen mij… gelukkig!

Eerlijkheid vind ik belangrijk. Het is één van mijn kernwaarden zelfs. Maar wat is eerlijk en is een leugen slecht of fout? Vandaag kwam ik er (opnieuw) achter dat het alleen om MIJN waarheid gaat en dat een leugen niets hoeft te betekenen. Wat geloof ik en wat en wie vertrouw ik?

Ik vroeg hem: “Heb je het aan haar verteld?” “Ja”  “Echt waar?” “Ja” Fantastisch, goed gedaan. Helemaal blij zijn we. En we hebben een geweldige middag samen. Totdat blijkt dat hij het toch niet verteld heeft…

Oh, hij heeft GELOGEN tegen mij! Weg trots, weg vertrouwen. Mijn gedachten schieten naar het verleden: was dat wat hij laatst zei wel waar dan? Ik zag niets aan zijn gezicht toen hij loog. En hop, in een fractie van een seconde naar de toekomst: hoe ga ik ervoor zorgen dat hij niet weer liegt? Hoe kom ik er achter als hij weer niet de waarheid zegt?

Verleden: Twijfel, onzekerheid.

Toekomst: Twijfel, irritatie, afstand.

Zonder oordeel over het antwoord, vol vertrouwen in het HIER EN NU: trots, allebei blij en in verbinding.

“Wat niet weet wat niet deert” komt in me op. Zolang ik zijn antwoord geloofde deerde het mij niet dat ik niet wist dat het een leugen was. Er was helemaal niets aan de hand. Toen ik het eenmaal wist eigenlijk ook niet, want niet bepalend voor mijn leven, niets levensbedreigend of schadelijk. Het enige was, dat ik er een groot verhaal van maakte en onbewust besloot me er slecht over te voelen.

Maakt het nog uit waarom het gebeurde? Ik kan een heleboel redenen bedenken: hij dacht aan iets anders toen hij antwoordde, hij heeft helemaal niet naar mijn vraag geluisterd, hij dacht dat de waarheid zeggen vervelende consequenties zou hebben. De meest onwaarschijnlijke: hij loog me iets voor omdat hij niet deugt, het slecht met me voor heeft. 

Eén keer, één middag en niets aan de hand. Overkomt het je vaker dat (je denkt dat) mensen tegen je liegen? Lijkt/is het geen toeval meer? Dan kun je je afvragen wat in jou maakt dat dat gebeurt. Hoe voel je je , wat in je wordt er geraakt? Wat ben je ooit onbewust gaan geloven en voelen wat maakt dat JIJ juist deze mensen met dit gedrag tegenkomt? 

“Mensen zijn niet te vertrouwen.” CHECK, daar zijn ze, je verhaal  wordt bevestigd

“Alles wat je zegt wordt tegen je gebruikt.” EN DAAR zit je alweer in een ruzie over wie wat wel of niet gezegd en/of bedoeld heeft

“Als ik zeg wat ik echt denk/vind dan vinden ze me stom en word ik buitengesloten. WAT? Heeft … je nou echt geblokkeerd?

Vertrouwen en zelfvertrouwen zijn een keuze! Wie zou je zijn als je jezelf vertrouwde? Als je andere mensen vertrouwt? Het leven vertrouwt? Wat zou je denken, hoe zou je je voelen, wat zou je doen?  Is het te moeilijk om dat nu voor jezelf te bedenken (ja als ik dat kon deed ik het wel!) : ken je mensen met (zelf) vertrouwen? Wat doen ze, wat denken ze? 

Zie het voor je, schrijf het op, dompel jezelf er in onder, in alle helpende gedachten en acties. Vind bewijs voor waar dat nieuwe verhaal al waar is. Heel klein, heel concreet. 

KIES vertrouwen. Denk, voel en doe vertrouwen. Want wat er in je leeft krijg je terug.

Nog een voorbeeld over het belang van HIER EN NU  kun je hier lezen.